Το Νησί και οι λεπροί

  Δεν καταλαβαίνω γιατί την συγκεκριμένη περίοδο που ο κόσμος τα περνάει δύσκολα
μια παραγωγή δίνοντας "τρελά" λεφτά ανεβάζει στην τηλεόραση την ταινία για τον πόνο της αρρώστιας και την ανάσα του πεθαμένου. Δεν με φτάνει που πεινάω πρέπει να είμαι χαρούμενος που δεν πέθανα ακόμα; ή μήπως (για ακόμα μια φορά διερωτώμαι) ξαναήρθε η "χρυσή" εποχή του 1950-1960 που οι άνθρωποι ως επί των πλείστων έλεγαν το ψωμί ψωμάκι και οι σινεμάδες έπαιζαν Μάρθα Κλάψα. Θα μπορούσα βεβαίως να μην πω τίποτα, να θεωρήσω ότι όλα είναι τυχαία, τίποτα το παράλογο και να κάτσω να δώ: ας πούμε την τούρκικη σειρά του ΑΝΤ1. Δεν μπορώ όμως γιατί απλά δεν είμαι ο πατέρας μου, τώρα δεν έχουμε 1960 και μπορώ και ψηφίζω ελεύθερα για ότι αφορά εμένα, το μέλλον της χώρας μου και την πορεία του κόσμου μου. Όλων αυτών των πραγμάτων που με αφορούν.

Προτείνω λοιπόν στους στερημένους αυτούς από φαντασία τα εξής:

1. Το νησί να πει την ιστορία του αλλά μέσα σε 10 το πολύ λεπτά σε ένα τύπου ιστορικό φλας μπακ. Η ιστορία συνεχίζεται με έρωτες και πολιτικές ίντριγκες στο νησί που τώρα είναι τύπου Μύκονος με Χανσενικούς να κάνουν βουτιές σε πισίνες, κουνιστούς τύπους με πολύχρωμα φουλάρια και τζιπάκια με άρρωστα μωρά στην παραλία.

2. Πουλάμε τον ΑΝΤ1 σε τούρκο επιχειρηματία και τον υποχρεώνουμε να παίζει κουρδικά και αλβανικά σίριαλ σε μια νέου τύπου ανατολίτικη κουλτούρα του κοσμοπολίτη και

3. Σβήνουμε όλες τις παλιές πρακτικές που μας δέσανε με το παρελθόν καθώς και την 7η εξουσία και προχωράμε ακάθεκτοι σαν τις Σουλιώτισσες σε μια νέα εξανθρωπισμένη κουλτούρα.

Και ο Θεός βοηθός.

Με τις τρεις παραπάνω κινήσεις καταφέρνουμε άμεσα:

1. Η επιτυχία της σειράς είναι πλέον εξασφαλισμένη γιατί ως γνωστόν οι άνθρωποι προτιμούν να γελούν από το να κλαίνε

(σε ένα τυχαίο δείγμα 100 ευρωπαίων με σώας τας φραίνας)

2. Κονομάμε από τους ξένους χωρίς να γίνουμε γιουσουφάκια (εγώ αυτό το θεωρώ θετικό) και

3. Βάση του συμφώνου ήμαστε υποχρεωμένοι να πράττουμε πλέον διαφορετικά (σύμφωνα με τις διεθνές πρακτικές του δούνε και λαβείν), γιατί να μην το κάνουμε με την θελησή μας -παρά με το ζόρι;


 Μια μικρή παρατήρηση θα ήταν ότι όλα τα παραπάνω δεν αφορούν εμάς ως Έλληνες αλλά όλους τους λαούς της παγκοσμιοποίησης γιατί ως γνωστόν τα προβλήματα είναι παντού (σε αυτού του τύπου τα έθνη) κοινά. Π.χ. το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει στην Κούβα όπου η τηλεόραση εκεί παίζει που και που καμιά αμερικάνικη ταινία ή στην Αγγλία με τις Γαλλικές παραγωγές ή ακόμα και στην Αυστρία με τις Γερμανικές ταινίες και τέλος και στην Τουρκία με τις Ελληνικές παραγωγές.

Μια μικρή παράκληση προς όλους αυτούς τους ανθρώπους που μας ρίχνουν (ψυχολογικά, οικονομικά κτλ):
Κάντε κάτι ρε παιδιά γιατί έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε κι εσάς και 'μας και όλους. Αλλάξτε με το καλό σας παρακαλούμε...;-)