Και για να μπούμε στο νόημα και να μην ξανακούσω λόγια που μπορεί να τα αντιλαμβάνωμαστε μπορεί και όχι, πάρτετο: Πήγα σήμερα σε συνέντευξη για δουλεία(εργασία όπως θες πέστο), με ραντεβού κλεισμένο πριν 3 μέρες παρακαλώ και τι να δώ! Δεν λέω...όχι ρε φίλε δεν λέω γιατί ξέρεις τι θα πω (καμιά 20αριά οδηγοί απέξω να περιμένουν να τους φωνάξουν).
Τι σου θυμίζει τώρα αυτό γενικά? {άσε με εμένα που το βλέπω σαν άνεργος}.
Ελληνική ταινία του '60 [που παρομοίαζε μεταπολεμικές καταστάσεις] με τον Χόρν, Παπαμιχαήλ, Ηλιόπουλο (διαλέχτεε!), που εκτός από το ασπρόμαυρο και την πλοκή! έχω μια γυναίκα, μάνα, αδελφή του θανατά, στο τέλος σου έριχνε τόσο πολύ το ηθικό που αναγκαζόσουνα να διασκεδάσεις! Έλεγες δεν μαμείς! την υγειά μας νάχουμε, τουλάχιστον εγώ πήγα και ένα σηνεμαδάκι, αυτοί ούτε να φάνε δεν είχαν.
Δεν ξέρω αν εννοήτε αλλά και στο σήμερα ακόμα και χωρίς προσφατο πόλεμο εγώ τα ίδια βλέπω 50 χρόνια μετά. Το διασκεδάζω όμως και εγώ όπως και οι άλλοι μετά το σηνεμά.
Αθάνατη Ελλάδα, μια χαρά είναι μωρέ, παραλίες έχουμε, καλά περνάμε τελικά...και άλλες μακακίες!.