Η Συναινετική Αγνόηση των Προβλημάτων

Σπρώχνουμε τα προβλήματα, όπως το Ασφαλιστικό, κάτω από το χαλί, και όταν αυτά ξαναπροβάλουν, θα είναι ακόμη λιγότερο διαχειρίσιμα.
 Α.Δ. Παπαγιαννίδης, Οικονομικός 6/10/01

"Ήταν μια φορά και έναν καιρό, στην Ελλάδα, μια προσδοκία. Που είχε ανθήσει και υποσχόταν διεξόδους και λύσεις από τα αδιέξοδα και τα προβλήματα μιας ολόκληρης δυσάρεστης εποχής. Επρόκειτο για την συναίνεση, για την διακομματική συνεννόηση, με την οποία τόσοι και τόσοι είχαμε ελπίσει ότι θα ξεπερνιούνταν τα φαινόμενα παρακμής με τα οποία έφυγε η δεκαετία του '80: δεν εννοούμε την πικρή ιστορία της κάθαρσης και της συγκυβέρνησης, αλλά την αναζήτηση στην Οικουμενική Ζολώτα λύσεων για τα τότε οικονομικά αδιέξοδα (είχαμε αγγίξει την στάση πληρωμών, για όποιον δεν το θυμάται) και για την κοινωνική εκρηκτικότητα (από την πληρωμή των συντάξεων και τις προβληματικές μέχρι τα συγκοινωνιακά και την παιδεία)".
 Είχαν λοιπόν μαζευτεί τότε, επί το αυτό, όλοι οι καλοί και πρόθυμοι, και τι βγήκε; Απλό, όσο και οδυνηρό: συναινετικά συγκαλύφτηκε η ουσία των τότε αδιεξόδων. Δόθηκαν δύο τρεις πυροσβεστικές λύσεις, όπως η έκδοση πανάκριβων ομολόγων, έγινε διαχείριση  κάθε χώρου ευθύνης με λογική τιμαρίων, δόθηκαν επιδόματα, αναθέσεις, ενώ έγιναν ρυθμίσεις για στοχευμένες ομάδες πληθυσμού (κόκκινες πινακίδες, ΑΜΟ κτλ).
 Τι υποδηλώνει αυτό το ταξίδι στην μνήμη, που τόσο άκαιρα προτείνω; Πάλι νομίζουμε πως είναι απλό η συναίνεση "υπό ελληνικές συνθήκες" - όταν επιδιώκεται και εξασφαλίζεται προκειμένου να θεραπευθούν ευθέως πολιτικές ανάγκες, προκειμένου δηλαδή να αυτοπροστατευθεί το σύστημα- να σημαίνει συναινετική αγνόηση των προβλημάτων. Θάψιμο της ουσίας.  Αναβολή "για ευθέτερο χρόνο". Θα σπρώξουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Θα χαμογελούμε κοσμίως αναμεταξύ μας και όταν τα ουσιαστικά προβλήματα ξαναπροβάλουν, θα είναι ακόμη λιγότερο διαχειρίσιμα. Αποτέλεσμα: εκρηκτική μεγέθυνση των προβλημάτων.  Πρώτο το Ασφαλιστικό, που αν φύγει από το τραπέζι ανωδυνοποιείται, περιορίζεται σε σκιά του αληθινού του εαυτού. Αφήνεται για μετά τις επόμενες εκλογές. Επειδή όλοι συμφωνούμε, είναι σωστό. Ε, δεν είναι!

 Πάντως όσο περίεργο και να φαίνεται τα παραπάνω είναι αναπαραγωγή του άρθρου του Παπαγιαννίδη από τον Οικονομικό Ταχυδρόμο του 2001 (αν σας λέει κάτι η χρονολογία), σε μια προσπάθειά μου να γράψω δύο τρία πράγματα για τα χρόνια που πέρασαν. Τα χρόνια που χάθηκαν για να το πω πιο σωστά. Είναι προσωπική ανάγκη του καθενός να κάνει ένα μικρό λογαριασμό ανά διαστήματα, για να δει που βρίσκετε. Κοιτώντας όμως το πίσω και το τώρα κάπου χάθηκα: πράγματα που επαναλαμβάνονται στην ζωή μου με έκαναν να νομίζω ότι ζω στην μαρμάγκα. Χρονικά κενά χωρίς λόγο, έτσι αναίτια επειδή κάποιος αδράνησε. Δεν έκανα τίποτα από ότι μου είπες την τελευταία βδομάδα αφεντικό.... -Καλά δεν πειράζει, έλα πίσω. Και όλα κυλούν ομαλά... Δε νομίζω.

{Όσα γράφονται στο παρόν blog αφορούν προσωπικές σκέψεις και απόψεις μου. Δεν είμαι και δεν πρέπει να με θεωρείτε υπέυθυνο για όποια τυχόν παρερμηνεία ή παράληψη. Για επικοινωνία το email: kokkinidalika@yahoo.gr}