Καιρός είναι νομίζω πια -μετά από όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια -2010 έως το 2016 και τα δύσκολα που ακόμα έρχονται, να απαλλαγείτε από τις αυταπάτες που έχουν να κάνουν με τις ανταποδοτικές συνήθειες, την εργασία και το χρήμα. Το χρήμα θεσπίζει άρρητους νόμους και διατάξεις που δεν έχουν καμία σχέση με την ηθική, την αξιοπρέπεια, τις πνευματικές ή τις ανθρωπιστικές αξίες. Συνεπώς χειριστείτε τον εαυτό σας στα πλαίσια αυτών των νόμων όσο καλύτερα μπορείτε και ελιχθείτε. Η οικονομική σας θέση δεν σχετίζετε καθόλου με την ηθική σας θέση και τις προσωπικές επιλογές σας. Μια ακόμη αυταπάτη που θα πρέπει ν αποδιώξετε είναι ότι η οικονομική σας θέση σχετίζετε ανάλογα με τον χρόνο που αφιερώνετε στην εργασία σας και την ικανοποίηση που λαμβάνετε από αυτή. Η εργασία δεν αποτελεί προνόμιο αλλά «δυσάρεστη υποχρέωση» και μόνο ως τέτοια αμείβεται ικανοποιητικά. Αν κάνετε αυτό που σας αρέσει συνήθως «τιμωρείστε» με την μείωση έως και παντελή απώλεια του εισοδήματός σας, είτε είναι «χρήσιμο» είτε είναι «άχρηστο» αυτό που κάνετε στην κοινωνία και όσο σκληρά και αν δουλεύετε. Οι περίφημοι νόμοι της αγοράς δεν είναι καθόλου αδιάβλητοι και έτσι η διαπραγματευτική σας ισχύ μειώνετε όσο αυξάνετε η ευχαρίστηση που λαμβάνεται από την δουλειά σας. Επίσης, μαζί με την ικανοποίηση αυξάνονται δραματικά και οι ώρες απασχόλησή σας. Τώρα γιατί θα πρέπει να τιμωρηθείτε για να ανταμειφθείτε, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση που οι ρίζες της είναι χαμένες στα βάθη της ιστορίας -κάπου κοντά στα θεμέλια της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο καθένας το δικαίωμα ή την ανάγκη του για εργασία είναι προσωπικός ενώ η ευρύτερη αντίληψη που διαμορφώνεται για την ανεργία έχει της ρίζες της στις συλλογικές αξίες και προκαταλήψεις. Αν είσαι πλούσιος και άνεργος δεν τίθεται θέμα. Αν πάλι είσαι άνδρας και μακροχρόνια άνεργος αντιμετοπίζεσε με μεγαλύτερη καχυποψία. Οι γυναίκεες μακροχρόνια άνεργες έχουν περισσότερες δυνατότητες ελιγμών και μεγαλύτερη βοήθεια.
Κατά τις δεκαετίες του ’60 και ’70 -έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’80 -η αεργία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στους νέους (20 έως 30 ετών). Κανείς σχεδόν δεν διανοείτο να δουλέψει χωρίς να έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο ενώ η άρνηση στην εργασία θεωρείτο ένα είδος κοινωνικής επανάστασης. Το «γκλάμουρ» και το «ακριβό» ήταν αντικείμενο κοροϊδίας και οι θιασώτες του «φλώροι». Αυτοί που δούλευαν αδιαμαρτύρητα ήταν οι «βολεμένοι μικροαστοί» ή ομάδες καταπιεσμένων που χρειάζονταν βοήθεια για να επαναστατήσουν. Οι αληθινοί καλλιτέχνες της ζωής ήταν περίπου απένταροι, μποέμ και ευχαριστημένοι.
Πηγή και αποσπάσματα από το βιβλίο της Χριστίνας Οικονομίδου, «Ταπί και Ψύχραιμος», εκδόσεις ΟΞΥ Α.Ε., 2003.
Μεταφέρθηκε αυτούσιο από: odhgosepivioshs.wordpress.com
Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων εργάζεται όχι από κέφι αλλά για να βιοποριστεί, για να καλύψει δηλαδή τις επιτακτικές ανάγκες της καθημερινότητας.Πόσο όμως επιτακτικές είναι αυτές οι ανάγκες; Μπορεί κάποιος να βιοποριστεί χωρίς εισόδημα, το οποίο αναγκαστικά προκύπτει από την εργασία. Και αν πάμε ακόμα παραπέρα, πως είναι δυνατόν να νιώθει κάποιος άσχημα όταν δεν έχει καν την δυνατότητα να βρει δουλειές και να βιοποριστεί;
Ιστορία της Ανεργίας & Κοινωνία
Η ιστορία της ανεργίας είναι τόσο πολύπλευρη και μακριά όσο και αυτή της εργασίας. Η βάση του δυτικού πολιτισμού φαίνεται να στηρίζεται πάνω στην οικονομική αρχή της στενότητας των αγαθών έναντι της πληθώρας των αναγκών.Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο καθένας το δικαίωμα ή την ανάγκη του για εργασία είναι προσωπικός ενώ η ευρύτερη αντίληψη που διαμορφώνεται για την ανεργία έχει της ρίζες της στις συλλογικές αξίες και προκαταλήψεις. Αν είσαι πλούσιος και άνεργος δεν τίθεται θέμα. Αν πάλι είσαι άνδρας και μακροχρόνια άνεργος αντιμετοπίζεσε με μεγαλύτερη καχυποψία. Οι γυναίκεες μακροχρόνια άνεργες έχουν περισσότερες δυνατότητες ελιγμών και μεγαλύτερη βοήθεια.
Κατά τις δεκαετίες του ’60 και ’70 -έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’80 -η αεργία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στους νέους (20 έως 30 ετών). Κανείς σχεδόν δεν διανοείτο να δουλέψει χωρίς να έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο ενώ η άρνηση στην εργασία θεωρείτο ένα είδος κοινωνικής επανάστασης. Το «γκλάμουρ» και το «ακριβό» ήταν αντικείμενο κοροϊδίας και οι θιασώτες του «φλώροι». Αυτοί που δούλευαν αδιαμαρτύρητα ήταν οι «βολεμένοι μικροαστοί» ή ομάδες καταπιεσμένων που χρειάζονταν βοήθεια για να επαναστατήσουν. Οι αληθινοί καλλιτέχνες της ζωής ήταν περίπου απένταροι, μποέμ και ευχαριστημένοι.
Η μισή Ελλάδα είναι χρεωμένη μέχρι τ’ αφτιά σε τράπεζες, εισαγωγείς αυτοκινήτων, φίλους, γείτονες κ.λπ. και σκέφτεται την αυτοκτονία σαν την πιο πρόσφορη λύση στο οικονομικό της αδιέξοδο.Σήμερα το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά. Χωρίς δουλειά ίσων περίπου άχρηστος. Χωρίς φιλοδοξίες για κοινωνική και οικονομική ανέλιξη ίσων εξωγήινος ή θύμα. Αυτή η αντίληψη δυστυχώς επικρατεί στο σύνολο των Ελλήνων που είναι πλέον οι περισσότεροι άνεργοι ενώ οι απαιτήσεις των εργοδοτών αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο και οι αμοιβές των εργαζομένων μειώνονται ανάλογα. Ο ελεύθερος χρόνος είναι ανύπαρκτος, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν τολμά ούτε να εκστομίσει την λέξη «αισθάνομαι» χωρίς να σκεφτεί τον ψυχίατρο ενώ εφιάλτες έχουν αντικαταστήσει τις προσδοκίες και τα όνειρα.
Μεταφέρθηκε αυτούσιο από: odhgosepivioshs.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου